Gözümde o kadar büyütmüştüm ki...Bu kadar düşkünken "nasıl olacak, nasıl halledeceğiz" diye. İki bantla olayı çözdük işte. Doğum gününe kadar emzirdim oğlumu, o güne kadar da "artık büyüdü benim oğlum, bebekler meme emer, Aras abi oldu" diyordum.
Doğum gününde son kez emzirirken tutamadım kendimi, çok ağladım. Hala aklıma geldiğinde gözlerim doluyor. Bu bağ öyle güçlü öyle tarifsiz ki...Bunu bir daha yaşamayacağız düşüncesi çok ama çok üzücü. Çok düşündüm; "hep çocuğu doğal yollarla birşeyler için zorlamadan büyütmeye çalışmıştım.Emzirme için de bunu mu uygulasam, kendi kendine bırakmasını mı beklesem diye" ama işe başlamadan önce bu riski göze alamadım. Biraz da yorulmuştum ve işe başlarken tamamen yeni bir hayata başlangıç yapalım istedim. 2 yaşına kadar emzirdim yeter dedim ve bırakmaya karar verdim.
Doğum günü ertesi, sonu görünmeyecek şekilde bant kullandım. Bir kaç kez girişimde bulundu ve "Bak artık süt gelmiyor, hem sen abi oldun" dedim. Sonra kendi "süt gelmiyor, kapat" demeye başladı.
Gündüzleri hiç problem yaşamadık. Tabi bunda annem ve babamın da yanımda olması büyük etken oldu. Kafasını dağıtmak ve oyalama şansımız yükselmişti doğal olarak. Geceleri de biraz ağlayıp sonra umudu kesti ve küt diye kafayı vurup uyudu bir süre sonra.
1 hafta sonra gözlerimi açtığımda sabah olmuştu. İnanamadım. Gece hiç uykum kesilmemişti. Hem kendim hem Aras için o kadar mutlu oldum ki..Sonrasında hep böyle olmadı tabi. Kimi gece hastalıktan, kimi gece (bu aralar) kabus görerek uyandı yine. Ama 2 sene aradan sonra sabaha kadar uyuması, her gece olmasa bile yetiyor insana işte.
2 hafta boyunca bantı çıkarıp riske atamadım. Sonraları zaten emmek istese bile emme refleksi artık kaybolduğu için ememedi ve komik bir görüntü oluştu.
Kısacası Allah'a şükür çok kolay atlattık. Ya da en azından görünen oydu.
Bunu bekleyen herkesin de aynı kolaylığı yaşaması dileğiyle..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder